Ο αγώνας του εαυτού στην αναζήτηση της ικανοποίησης

Η ακόρεστη επιθυμία για ικανοποίηση είναι κάτι που αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Τρόποι μανιώδους κατανάλωσης, κοπιαστικές γυμναστικές για ένα αψεγάδιαστο σώμα, εμμονική προβολή του εαυτού στα social media και ένας εαυτός που κατακερματίζεται στις υπηρεσίες της επιφανειακής ηδονής και απόλαυσης. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς, αυτός που αναζητά με κάθε κόστος την ευτυχία -αν μπορεί κανείς να ορίσει ακριβώς τι σημαίνει η ευτυχία-. Είναι αυτός που βαριέται απίστευτα με τη συνήθεια και αναζητά αλλαγές στη ζωή του. Είναι αυτός που αναζητά επιφανειακές μικρές απολαύσεις διαφυγής από την καθημερινότητα. Είναι αυτός που επιζητά τόσο την αποδοχή των άλλων. Είναι αυτός που δεν ικανοποιείται με τίποτα και με κανέναν. Είναι αυτός που πάντα ζητά και δε δίνει ποτέ. Είναι αυτός που έχει τα πάντα και δεν έχει και τίποτα. Είναι αυτός που έχει την αίσθηση της εσωτερικής ελλειματικότητας και που ο ίδιος έχει δημιουργήσει ότι έχει.

Η ελλειματικότητα αυτή λοιπόν μπορεί να εκφράζεται μέσω της ανάγκης του για περαιτέρω διερεύνηση του εαυτού του και εν συνεχεία, της αναπλήρωσης των κενών του. Είναι, ουσιαστικά, ο δικός του προσωπικός αγώνας επιβίωσης απέναντι στην όλη βαρεμάρα και στατικότητα στην οποία νιώθει ότι ζει…Ένας τέτοιος εαυτός δε μπορεί παρά να αναζητά μονίμως ένα νόημα, ένα νόημα για να καλύψει το κενό που ο ίδιος έχει επινοήσει.

Παλεύοντας στην αναπλήρωση του κενού του, ο εαυτός απογοητεύεται συχνά και χάνει τη δύναμη του. Διστάζει και ντροπιάζεται για τυχόν αποτυχίες που εμποδίζουν την αυτό-ικανοποίηση. Γίνεται νευρικός, εύθραυστος και φοβάται. Κι όμως, θα ξανά σηκωθεί. Και θα συνεχίσει πάλι το αέναο ψάξιμο της ευτυχίας και της ικανοποίησης του. Γιατί έχει μάθει έτσι να επιβιώνει και να δέχεται πως πάντα κάτι πρέπει να παίρνει από τη ζωή. Έχει μάθει πως πρέπει να αλλάζει και να μην δένεται με ανθρώπους ή καταστάσεις. Έχει μάθει να αυτό-ικανοποιείται συνεχώς και να λειτουργεί ρομποτικά. Έχει μάθει έναν τρόπο ζωής στον οποίο πρέπει όπως και να είναι, εκείνος να περνάει καλά, χωρίς να σκέφτεται πολλά πολλά. Γιατί έχει μάθει πως το να σκέφτεται πιο πέρα από αυτό που πρέπει, καταστρέφει την ωραιοπάθεια και την αυτοπεποίθηση που έχει.

Και δε το θέλει αυτό, θέλει να συνεχίζει να ζει με αυτό που εκείνος ορίζει ως προσωπική ικανοποίηση, χωρίς να σκέφτεται αν αυτή είναι προσωρινή ή όχι. Το μόνο που τον απασχολεί είναι να ζήσει τα πάντα, να αποκτήσει εμπειρίες, να γνωρίσει ανθρώπους.Το θέμα είναι: θα φτάσει ποτέ στο σημείο να λέει ότι είναι πλήρως ικανοποιημένος με τη ζωή του; Ή θα συνεχίζει να αναζητά συνέχεια κάτι που τον απαλλάζει προσωρινά από την αίσθηση του κενού, που ο ίδιος δημιούργησε;